Jij komt toch ook? (column Hoege Heetebrij)

Het is 6.00 uur en ik ben al wakker. Na drie keer draaien ben ik het zat en ga er uit. Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat, nu we steeds dichter bij het corso komen, ik toch minder goed slaap en mijn gedachten veelvuldig afzinken of de voorbereidingen goed verlopen. Beneden gekomen zet ik een bakje koffie en maak mijn ontbijt klaar. Vandaag, omdat het weekend is een gebakken ei en geen bakje yoghurt. Het is niet “het hoofdgerecht” maar kan er zeker mee door. Ik kijk naar buien, check  de buienradar en besluit, ondanks de bewolking, toch de fiets van stal te halen. Getooid met jas en zonnebril, er vliegt nog wel eens wat ongedierte, begin ik aan mijn vaste rondje. Wat opvalt is de rust in en om ons mooie dorp. Kan eigenlijk ook niet anders. Wie gaat er nu om 6.30 uur in het weekend zo vroeg uit?  Wanneer ik de Veneweg op draai blijkt maar weer eens dat een zonnebril niet overbodig is. Als een ware Samurai baan ik mij een weg door het ongedierte. Zelfs op dit tijdstip is het net of een ware Zandstorm huishoudt tussen de Beulaker en Belterwiede. Wanneer ik lekker in mijn ritme zit gaat de brug voor mij open. Tergend langzaam verschijnt vanuit de verte een boot waarbij mijn gedachten uitgaan naar de Familie Maistrello. Een stel zigeuners dat zich niks aantrekt van dingen van alle dag en zich als De Geluksmakers rondwaden in ons prachtige gebied. Echt toepasselijk is dan wel de naam van hun boot. Niemand weet, niemand weet….. wat maar weer eens aangeeft dat we veel kunnen plannen maar niemand weet wat de dag van morgen ons brengen gaat.

Tijdens het wachten, dwalen mijn gedachten af naar de maquettepresentatie. Deze was weer schitterend, maar wat leggen we de lat als corsobouwers maar ook zeker als organisatie weer hoog.  We willen het beste voor het publiek, de vrijwilligers en de corsobouwers. Van buitenaf is dat niet altijd te zien, maar neem van mij aan dat we ons best vaak afvragen waar de limiet ligt. Tegelijkertijd zit daar natuurlijk ook de uitdaging. We kunnen alles tot in detail bedenken en organiseren maar er zijn factoren waar we geen invloed op hebben. Dan gaat alles er in 1x heel anders uit zien en vergt het best veel moeite om dan rustig te blijven en juiste beslissingen te nemen. Ik kom tot de conclusie dat ik me gelukkig mag prijzen voorzitter te zijn van een vereniging die denkt in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden. Misschien mogen we dat wel eens vaker benoemen want het is eigenlijk allemaal maar gewoon terwijl daar ook heel veel bij komt kijken.

Eindelijk zakt de brug en als deze het laagste punt heeft bereikt, fiets ik verder en hoor ik in de verte een ronkend geluid. Ik zie met grote snelheid een Motor Maniac aankomen die waarschijnlijk heeft gedacht dat er op dit tijdstip niet wordt gecontroleerd op snelheid. Met veel kabaal scheurt hij voorbij en steekt zijn hand op. Ik vervolg mijn weg en bij de Strekdam besluit ik om even af te stappen en op een bankje plaats te nemen. Het is inmiddels 7 uur en ook de natuur laat zich veelvuldig horen en zien. Wanneer ik in de verte kijk zie ik “onze” watertoren boven het water uit rijzen. Deze is vanuit alle richtingen te zien. Iets wat Klooster kenmerkt en waar we trots op mogen zijn. Ik krijg de indruk dat de wind gaat liggen en er steeds meer ongedierte zich om mij heen verzamelt wat mij doet besluiten weer op de fiets te stappen. Het ongedierte laat zich gelden en ik kan me niet heugen wanneer ik eerder als een “Stormram” mij een weg heb moeten banen door deze irritante beestjes. Ik sla rechtsaf richting de Belt en zie in de rietlanden een groepje reeën lopen. Deze ruiken direct “onraad” en verdwijnen met sierlijke sprongen de bosjes in. Ik vervolg mijn fietstocht en aangekomen bij de bruggetjes zie ik aan de overkant van het water een tent vol met slingers en allemaal lege drankflessen wat getuigt dat er een “feest” is geweest gisteravond. En gezien de rommel die er nog ligt is dat tot in de kleine uurtjes doorgegaan.

Ik fiets verder richting ons dorpje  en ik kom langs diverse bouwtenten. Ik ruik vers gezette koffie en besluit aan te gaan voor een bakkie. Voor veel groepen toch de start van de bouwdag. Even de avond ervoor doornemen, planning maken en volle bak aan de gang. Als ik vraag naar de vorderingen geeft iedereen aan dat alles volgens schema verloopt. We lopen een rondje en ik ben onder de indruk van de techniek welke is gebruikt en wederom de grootte van de corsowagen. Terwijl we de tent uitlopen krijg ik toch de opmerking mee dat er nog genoeg moet gebeuren en als ik me verveel……….

In het dorp aangekomen laat ik corso 2022 nog een keer de revue passeren en probeer de “foutjes” eruit te halen. Want Control Freaks zijn we. Maar dat moet ook wel. Op een evenement zoals Corsoklooster moet alles tot in de puntjes verzorgd worden. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de

corsogroepen. Die moeten niet bezig zijn met, voor hun, randzaken maar alleen maar om hun creatie tijdig en veilig in Sint Jansklooster te krijgen. Wij hebben er alle vertrouwen in en thuis komend weet ik het zeker, nu al,  Corso 2023 overtreft de editie van 2022 qua creaties maar ook zeker organisatorisch.

Namens de inwoners van Sint Jansklooster nodig ik iedereen van harte uit om onze dahliareuzen te komen aanschouwen op het beste publieksevenement van 2023. Je wilt een beeldbepalend evenement van de Provincie Overijssel toch niet missen en aanschouwen waar een klein dorp groot in is, jij komt toch ook?

Hoege